Yalnızlık. Koca bir okyanusun kıyısında dalga seslerine bile yabancı olmak. İnsan ormanında yürüdüğün her an, kendi ruhunun haykırışlarını bile duyamayacak kadar kimsesiz olmak. 

‘Yalnızlık’ nasıl bir duygu? Siz hiç yalnızlığın sesini duymaya çalıştınız mı? Bir sürü arayabileceğiniz insan, eş, dost, tanıdık varken kendi yalnızlığınızın peşine düştünüz mü? Sahi yalnızlığın bir sesi var mı? Hangi dilde söylüyor şarkısını? Neye inanıyor, nerde oturuyor. Yalnızlık her dili biliyor, onun dini, dili ve ırkı yok. Dinsizin, isimsizin teki o ve bir kere gelip usulca uzanırsa koynunuza asla başka bir yere gitmez, o hepimizin içinde ki görkemli sarayında oturuyor. Yalnızlık en fedakâr dost, en dürüst arkadaş, en cefalı sevgili aslında, hiç gocunmadan yüzünüze yüzünüze vuruyor doğrularını. Işıkların arasında, kornaların arasında, yüksek binaların arasında, baktığınız bütün aynalarda o var. Var olduğundan bu yana ve var olacağınız her anda. 

İnsan hep arar, bazen ne aradığını bilmeden, bazen bildiğini sanarak ama ne bulursa bulsun yine hep bir arama ihtiyacında arar. Hayatın sırrını arar, doğumu, ölümü, bilinmezliği, sonsuzluğu insan olmanın nedenlerini arar, dostluğu, iyiliği, aşkı arar. Bilmez ki belki de bilir ama unutur ya da bilmek istemez “Yalnız gelip yalnız gidilir.” yalnızlık en ebedi sevgilidir insana, en yakın can dosttur ama korkar insan yalnızlıktan sevmez yalnızlığı hep iteler, öteler çünkü insan gerçek olanı hep acı bulur. Yalnızlık acı ama gerçek olandır. İnsan kaderinin kara yazısı bilir yalnızlığı oysaki insan yalnızken tamdır, kendisi bu tamlığın içinde bir muhteşem bütünlüktedir. 

Korkular sarar ruhunu, endişeler kaplar yüreğini giderek daha karamsar olur.

Yalnızlığı sevmez, sevmedikçe daha yalnız olur, yalnız kalır insan. 

Kimsesiz, ıssız, boş. 

Herkes sevmeli kendi yalnızlığını en az kendisi kadar sevmeli içinde ki ıssızlığı çünkü her yalnızlık ebediyette açılan pencere gibi insan ruhuna açılıveren bir gizli dehliz gibidir. Yanlızlık, insana kendini hatırlatır, insan olmanın var oluş sancılarını ama her acının olgunlaştırdığını ve en olgun zamanların acıdan geçmiş zamanlar olduğunu. Güzel günlerin kıymetini bildirir yalnızlık ve güzel bütün anların ve onların sahibi güzel insanların. 

“Her yalnızlık bir insandır.” Her yalnızlık bir insan kadar gerçektir. Severse İnsan yalnızlığını bir o kadar sever kendini. Dünyadır yalnızlık hem o kadar büyük, bir o kadar da küçük. Garip bir kelime ‘yalnızlık’ hem insana ana sütü kadar yakın hem korkulası kâbusu kadar uzak. 

‘Sev insan yalnızlığını, hatırlatsın sana kim olduğunu’

İyi hafta sonları dilerim. 

  • Zeynep Çay | 18 Nisan 2021